Zwangerschapsverlies: van roze wolk naar rouwverwerking

Onze eerste zwangerschap

In juli 2020 had ik voor het eerst een positieve zwangerschapstest. Mijn man was met de hond in de tuin aan het spelen dus rende ik met tranen in de ogen naar buiten om hem het goede nieuws te vertellen. Onmiddellijk maakte ik een afspraak bij de huisarts voor een bloedafname. Een paar dagen erna volgde het telefoontje. 'Je bent zeker zwanger mevrouw, maar het moet nog heel pril zijn. Je HCG-hormoon is nog vrij laag. We doen morgen nog een bloedafname om de stijging van het hormoon op te volgen.' Ik maakte mij nog geen zorgen. Het kon inderdaad nog erg pril zijn. Maar de tweede bloedafname bracht mij toch aan het twijfelen. Het hormoon was wel gestegen maar de huisarts had toch liever een grotere stijging gezien. Uit voorzorg stelde ze mij voor binnen een week een afspraak te maken bij de gynaecoloog voor een echo. 

Die week had ik al een vreemd voorgevoel maar ik dacht dat het normaal was om mij zo onzeker te voelen. Ik bleef mijzelf maar moed inspreken dat alles goed zou zijn. De kans op een goede zwangerschap is nog altijd groter dan dat het mis zou gaan. De eerste echo bracht helaas geen rust. Er was zeker een beginnend vruchtzakje te zien maar meer nog niet. Het verdict was dat het gewoon nog erg pril was en ik beter na twee weken nog eens terug zou komen om de vooruitgang op te volgen. Die twee weken schipperde ik tussen gelukkig zijn met de zwangerschap en onzekerheid. Het gevoel dat het niet goed was, bleef mij achtervolgen. De dag voor de tweede echo kocht ik een eerste boxpakje. Ik wilde aan mijzelf bewijzen dat het wel goed zou zijn en dat ik er vertrouwen in had. 

Eenmaal in het ziekenhuis had ik het voorgevoel dat we niet met positief nieuws terug naar huis zouden gaan. Gelukkig hebben we een erg goede gynaecoloog die ons veel info gaf over wat er op de echo te zien zou moeten zijn. En toen kwam de echo. Ik zag nog steeds een vruchtzakje, deze keer wel groter. Maar geen teken van een vruchtje. Op één seconde wist ik het, mijn voorgevoel was juist. De dokter bevestigde onmiddellijk mijn vermoeden. 'Dit is helemaal niet goed mevrouw. Er is een vruchtzakje dat zich verder ontwikkelt maar het vruchtje moet al in een heel vroeg stadium gestopt zijn met groeien. Nog voor er iets met een echo kan gezien worden'. En in plaats van een mooie echo mee naar huis te krijgen, kregen we de keuze tussen afwachten, medicatie of een curettage. Afwachten was voor mij geen optie en een medische ingreep wou ik graag kosten wat kost vermijden. Medicatie dan maar... Al huilend liep ik samen met mijn man door de gangen van het ziekenhuis op weg naar de uitgang. En net dan kruis je een koppel met een echo in de hand en een mooie bolle buik. In plaats van een echo had ik in mijn hand een zakje met enkele pilletjes die een eind zouden maken aan deze zwangerschap.

De eerste emoties

Daarna start er een soort rouwproces. Alle emoties kwamen voorbij. Van woede tot verdriet. Van relativeren tot het is het einde van de wereld. Dan ging het een paar uur goed waarbij ik mijzelf moed in sprak dat het de volgende keer wel goed zou gaan. Er was toch geen vruchtje geweest, enkel een hoopje cellen die zich niet verder hadden ontwikkelt. Om daarna volledig in te storten en geen vat meer te hebben op mijn eigen emoties. Dat kwam waarschijnlijk mede door de enorme hormoonverandering die bezig was in mijn lichaam.

Het ene moment vond ik het heerlijk om samen te zijn met mijn man en erover te praten. Andere momenten werd ik alleen maar kwaad over wat hij zei. Hij beleefde het namelijk op een andere manier. Voor zijn gevoel waren we geen kindje verloren. Het was er immers nooit geweest. Het was pech en volgende keer beter. En ook al wist ik dat het fysiek inderdaad zo was, het voelde voor mij wel als het verlies van een kindje. Een kindje dat zo welkom was. Het was een verlies van dromen, van een toekomstbeeld. Mijn man heeft mij enorm gesteund maar vooral de eerste twee weken was het voor mij balanceren tussen mij begrepen willen voelen en hem begrijpen.

Goed bedoeld maar...

Eén van de zaken waar ik het moeilijk mee had, was het goed bedoelde advies van iedereen. Iedereen heeft een mening en dat is prima maar geloof mij, sommige adviezen of opmerkingen wil je echt niet horen. Als iemand een miskraam heeft gehad, wil je misschien ook niet niets zeggen. Je wil begrip en medeleven tonen, maar soms heeft die persoon meer behoefte aan iemand die er is, iemand die gewoon luistert zonder meer. Op een forum vond ik verhalen van andere vrouwen en ook zij hadden moeite met bepaalde opmerkingen.

Enkele voorbeelden:

• Je weet nu tenminste dat je zwanger kan worden.
  Ja, dat is waar en daar ben ik mij bewust van. Er zijn vrouwen die nooit zwanger kunnen worden en dat vind ik ook heel erg. Maar dat verandert niets aan het verdriet wat ik nu voel. Het is geen troostprijs om te weten dat je zwanger kan worden.
• Gelukkig was je nog maar 8 weken ver.
  Een kindje verliezen verder in de zwangerschap lijkt mij inderdaad nog veel erger. Maar daarom is mijn verdriet niet minder. Ik heb 4 weken gelooft in iets, heb gedroomd, plannen gemaakt voor de toekomst, mijn lichaam voelen veranderen... 
• Je wordt vast snel terug zwanger.
  Ten eerste weet je niet of ik wel snel terug zwanger wil worden. En als ik dat wil, kun je niet voorspellen of dit zal lukken.
• Er zijn er zoveel die het meemaken.
  Ook dat is waar. Maar geen troost. Ik had het liever niet meegemaakt.
  

Zoals je merkt minimaliseren heel wat van die opmerkingen de situatie. Het kan altijd erger, dat is zeker waar. Maar op dat moment heb je steun en erkenning nodig. Een bevestiging dat het verdriet er mag zijn.

Het leven gaat door

Dan komt er een moment dat het leven door gaat. Je gaat terug gaan werken en je kunt je gedachten iets vaker verzetten. Niemand vraagt nog hoe het gaat want je bent toch lichamelijk hersteld. Mijn man en ik beslisten gewoon opnieuw te proberen zwanger te worden. Over het algemeen was ik positief ingesteld. Het ging wel snel terug lukken en alles ging dan goed gaan. Maar als het een maand weer eens niets was, had ik toch twee dagen nodig om terug alles een plaatsje te geven.

Zwanger van ons regenboogzoontje

Eind november had ik terug een positieve zwangerschapstest in handen. We waren blij maar dat werd direct overschaduwd door onzekerheid. Wat als het nu ook niet goed zou gaan? Ik had mij voorgenomen dat elke stap die beter was dan in de zomer, al een stapje de juiste richting was. Eerst de bloedafname die veel beter en geruststellender was. En dan wachten op de eerste echo. Met een klein hartje ging ik het kabinet van de gynaecoloog binnen. Alleen want door de coronamaatregelen mocht ik in die periode enkel zonder partner op controle. En toen volgde de echo... En daar was het dan, een klein boontje met een knipperend hartje.

 
Momenteel ben ik 19 weken zwanger van ons zoontje en kan ik niet wachten om hem in augustus te ontmoeten. Op 14 augustus 2020 kreeg ik te horen dat ik een miskraam ging krijgen, op 14 augustus 2021 verwachten we ons eerste kindje. Toeval of een speling van het lot? De onzekerheid zal de volledige zwangerschap blijven maar toch heb ik geleerd te genieten van dit kleine wonder!

Ik hoop met deze blogpost het taboe dat er rust op zwangerschapsverlies te doorbreken. Het is helemaal oké als je er niet wilt over spreken. Niet iedereen heeft hier behoefte aan. Maar achteraf hoorde ik van veel koppels dat ze hetzelfde hadden meegemaakt maar hier niet hadden over gesproken met andere terwijl ze er wel behoefte aan hadden. Ik besef nu heel goed dat zwanger worden en zwanger blijven niet vanzelfsprekend is. Heel veel liefde voor ouders van sterrenkindjes en koppels die net zoals wij een regenboogkindje verwachten!